ik neem je mee zo, schijn als meteoor, dicht, licht breekt er door, spit fijne nevel flow, met act & mono, quantum, fysiek, het niet snappen pseudowetenschap, breek je synapsen met de tijdloos, tijdloos Einstein zn gelijk doodt, rijmflow houd t tij hoog, en de stroming nu schaadt sterk de cultuur k beloof t u, dit is maat werk, puur tact en venijn, rappers kunnen klappen amper mijden hoe we punchen hier als Vanderlyde (zitterd!) blijf smeken, dude 't wordt je dood als mn ongezouten mening pekel in de wonden strooit neem 't zo, met een korrel rijst, vis of groenten man ik hou 't rauw en rap sushibars dik dat je uit je toeltje klapt, disspittende Hofbuskers! het doel heiligt de middelen [REFREIN] halt! stop de geruchten, zie die sjwaffel opsmuk mah'fackers oprukken klap je kop tussen 3 roquefortknuppels, je mag de kont kussen, als we ontluchten (hofbuskers) ik schrijf mijn rijm niet om te lezen, maar zodat het bij blijft om het uiteindelijk te lacen dat maakt mij dus geen schrijver, maar een spreker of eigenlijk een preker, ik maak stijgende meters van mij geen problemen zoek je problemen, ik zie genoeg schrijnende voorbeelden je hoort mij niet oordelen hier is wat weinig lijkt op een kniesoor bezig raar, maar niet dat de beat zo vreemd is de rap’s degelijk, de aankleding feestelijk deze is net zo wreed aan spit al heb ik niks gemeen het is monojokkebrok, je held op teenslippers met een verse zo hard, dat die zelfs op paper clipt leeuwendeel, mij doet paper niks de shockwaarde maakt dat je springt als een zekering maar het is geen gezicht, spelend met je evenwicht tot je lelijk zwicht, met het oog op tegel ligt vreselijk

plots trok de achtergrond meer kijkers je zag ons niet eerder omdat we zachtjes meedeinden nu uit fase, zo het eigen ritme in na 2010 (twee thuis en tien) jaar, fris voor het begin wij, de wereld in, zoek de beproeving proef ik de voeding, voed ik de roeping over beats te emcee'en we, voelen dit de timide betitelden, roeren zich de eerste mic smaakte zo honingzoet dat ik t wilde overdoen want me taal niet opgepoetst als koperboenwas studeerde boombap, nog in de fase dak de ene poets bakte na de ander in de jaren veel veranderd twas een habbekrats, meer tijd me aan de zak gekratst dan rijms schrijven voor het album, fak zie het anders nu, geloof me dude het kloppen op de deur wordt bonzen als je wordt verwacht maar niemand opendoet hoge moed, zachte dromen, zetten koers, met een kater uit het bed voor de poes, we stoten spoten woorden, tonen flows naar recordhoogte, tis aangetoond langer wachten harder komen [REFREIN] 2 voor de monoloog 1 voor de maat monoloog maat Inneract parkbankhangklanken op de plaat Hofbuskers...3 voor allemaal de naam monoloog klinkt meester, maar pretentieus tussen poeten verder gaan dan openstaan voor dichtkunst de lat ligt veel hoger, zo hoog dat ik een andere vorm van rijzen moest ontdekken en reizen, maar vond het dicht bij mezelf mezelf wat aanmeten om me maar te kunnen meten, maar daarmee merkte ik dat mezelf zijn, hoe mager ook, het zwaarst zal moeten wegen. ook daar is plaats voor,  anders mijnwerk ik door tot ik zelf een nis vorm hier hangen lijkt zonde, zolang iedereen hogerop wil komen,  is er meer plaats in de catacomben. toch, ik kom een kijkje nemen bij je daglicht, maar houd mijn kaarsje aan  kies zelf wat ik belicht, vertrouw geen schaduw daar duik in de diepte van mn ziel kijk en schipper tussen rijm, punch en melodielijn en val ik tussen wal en schip? let it be main is geen man overboord, klouter op de kade en schreeuw een woord en poog vanuit mn haven een staat van renaissance van de straten te behalen, in dit kikkerland raps als mn elixer dan, muzikanten schrijvers filosofen achterlaten de maat maakt de monologe universale [REFREIN] luister, de verhaling van mijn tot dijn grote verbazing soms in zo weinig woorden, 't is waanzin de vergeten streek spreekt, in de taal van mn hart geachte deelnemers, op uw plaatsen, klaar voor Sittard? HofBuskers, klaar om voor titel en al te spelen die verse deelnemer, al is de competitie al halverwege, en de race net begonnen, ik slenter naar mn startblokken,  wacht maar met klokken, noppen uit, ik pak mn slippers want ook al valt de vrucht niet verder dan de takken reiken is geen excuus je daarin vast te bijten en al gebieden ze je dr af te blijven, als de maag rammelt pak t maar en wil je afwijken zoek het in een and're gaard ander kader, anders kijken zelfs met je ogen dicht gaan dingen na de jaren anders lijken ga maar na, wie won ooit een gouden plak voor zwijgen en niemand die ze juiste raad thuis brachten, al wacht je tijden

Ik wacht maar, bedachtzaam, Ik kom graag in conclaaf, tot t daar, spontaan ontstaat Zo ene die genoeg heeft te geven, Doet t openlijk op stage, maar nog nix dopes getaped En tracks hebben een fenomeen gegeven Maar hij heeft geen om te geven, Hij is op en top schrijver en dan nog trots zwijgen Hoe gedurfd Alsof ik hapklaar de appel verlaat en me door boekenwurm Oh het zit vast in de gêne Ik heb last hoewel het past in de misere Slaaf van mn eigen mise en place oh ik merk t Toch door ijverig werken, ver schijnen, als werpers Ervaring is regen klaterend, t daalt En vult vaten, spui de overmaat over maten Ja die mono is een waterreservoir met een kraan  En hij gaat gematigd op maten open Ik zou je iets geven waar je iets aan hebt, Maar wie bekend is kent t, stiekem rap ik liever pirouette Verdraaid gek, als ik aanpap met raakvlak En het zo theoriseer dat ik het teniet betrek Wil je vertellen wat de wereld doet met mij Het voetje vrijt lijkt de wereld te goed voor mij Als ik zoek naar strijd voor dit boek en schrijf Voor de roep maar zwijg Ik streef mn doel voorbij, oh hoe moet dat met mij En vergeet niet en verse is zo geschreven Al gaat de meeste tijd altijd steken in het overwegen Streep door gewichtig preken en lichtelijk melig En in dit schrappen is waar zich mijn evenbeeld tekent  Aandacht verdelen, waardoor iets beheerster Waardoor wat heersender Weliswaar minder spraakzaam, duurzamer En die uren kunnen beslaan als buskers rusthaven staar naar dit blaadje de angst van het schrijven grijpt me  het tart me, zenuwachtig bijt ik mn nagels de twijfel slaat me, kan ik gelijk halen met rijms maken ze laten bij draaien tot mijn waarden en blijf vragen, is het mijn taak bewijs aan te dragen dat de maatschappij vergaat en wat bereik ik daarmee? een aards paradijs, n verijdelde waan van mij? of leiden mijn verhalen op ingrijpende schaal tot een fijnere aarde, kan ik ze wijsmaken of willen ze niks dan hoofdknikken op platen en grijsdraaien doe ik dan wijn bij het water puur dat t lijkt dak bijdraag aan een mijlpaal van het bestaan de haat vergrijpt zich aan me begrijpbaarheid van mn taal van glijmiddel ontdaandus neem het aan van me met aangekleefd een prijskaart, wil je betalen kid? kun je begrijpen wat wij er van maken en laten dit de einddatum lijkt akelig dicht, Apocalyps nu is onze plicht te fixen wat is aangericht met nixen blijf vaag in het midden vaker vraag ik me dit  blijven mijn lyrics staan in de waanzin van dingen, kan ik met stem verhef de mensen verzetten   als mendeljev, met verve als graffen, neem rap en zet op tape decks, en battle als breakdance het systeem  tot ik hees ben, en de zwendel bekeerd heb ineens met elementen verenigd als States maar onze import is kinds nog en veel te commercieel wordt ik dan een, van die vele dr tussen die claimen je bewust maken maar intussen stapels munten vragen tis een kut situatie, dus fuck deze waanzin altijd malen, frustratie, wil een rustige plaats vinden drukte mentaal ontbinden, vrij van angst dat ik aant eind kan schrijven, ik heb geen gelijk gehad

we woelen ons in drukte, er is genoeg dat je afleidt, hou je ogen op het doel, ook al doel ik op de reis, das zeker nodig, want als ik veel te stevig focus heb ik dit niet gezien, dat niet gezien liever neem ik ruimte om een poos te lanterfanten op zn tijd zet een kant van me opzij, mn langzame kant is immers minstens zo belangrijk, als het al niet meer is, en ik geef t een gezicht, neem t in het licht levend met de vrije hand, beide wijzers wijzen vrije tijd aan ik kijk vanaf de zijlijn ook al heb ik vrijwel vrijbaan maar das begrijpbaar, ik mijd haast want, neem je de tijd, heb je de tijd, sterker nog tijd is relatief, maar ach dat wisten jullie ook buig het totdat het u blieft althans benader het zo mee met mijn tijd, zo voel ik me thuis wachten of een stap vooruit, het is allemaal juist [REFREIN] onthaast je spoed het ontgaat je. blik op het laatste als je aast op het doel sprint door die haastige boel, vaak naast de schoen maar je hoort niet meer wat men naar je roept dus onthaast je spoed en kijk naast je, (dude) maak een pas op de plaats knaap, ontwaak de roes want de maalstroom vergruist het panorama dus onthaast ja, onthaast ja weet dat mn slaap me lief is, liever lui dan moe, van origine sloom van karakter, was altijd 't lakse type last van de negativiteit vaak ongeeikte spanningsbogen zijn de leidraad heb het zo ervaren: moet je maar es heel lang schudden met een petfles cola, dan em openmaken beter even laten staan voordat we schenken beter even na te laten denken, voor we rennen, (nu) ben te druk om me nog druk te maken tot de druk opstapeld en het tijd druk te ontladen wordt dan zak ik door met een paar maten toch of breng de avond met mn lieve dame door het laad me op, heeft me leren focussen de wereld is de ring, chillen is mn stootkussen 't kan je ook lukken,nou laat je hoofd rusten

Maat is ill, relaxed als avondjas Ben ik weer ik breng die ommekeer net als Stalingrad Als gamma straal ik gast, bouw tracks en vul je platenkast Zonder slag of stoot leg rappers waterpas Want hoe ze in mijn kringen rijms spinnen is kat in het bakkie Nummers 1 met een mic, hat, snare, kick, box, als bonjaski Kom ze klop geven, Rappers woordenschat behoorlijk zwak, zuigt als fopspenen En heb ik geen stijl? Fok ’t ik spot luid Jou raps zijn als mijn woorden: het komt me de strot uit Ik kom ruig, zo dope, vernuft jonge Breng die shit met een dubbele bodem, net als drugssmokkel Mezelf loof als bomen als ik het hard houd ik blijf staande Rap is afgezaagd grof, ik kom het bijschafen Laat me je wijs maken, Tis niet mijn ego dat stinkt, ik ruik die schijt aan je Monoloog is 1, rapper en dat hebben we gemeen Klets er doorheen zeg het je meteen, Tel af, 1, bats! Niet tellen ik ben aan de spreekbeurt Bleek geen monochroom, schroom niet voor meer kleur, Geel, euh, oker, rood, veel bits plaatje Geen shit te duiden zonder honderdduizend bruine stalen En ik geef het aan je Die zuiderpuike geeft een duit voor de lui in de schuit van Charon Juist. Ver van druipers, we stralen. Helder bruisend water Haal het uit het juiste vaatje, griezel Dudes zijn vrij schmiechtig als Duitse strategie Ik hou het goed bij klein, bon a Petit Graag of niet, draag de titel, laat het zien, verdomme Praat eens niets, verstommen maakt de Emcee Punt komma, daarnaast ook de beat

Ik had willen doorslapen, vies geeuwen Als de plicht me roept in de vorm van giel beelen kan niet gehoorzamen, is niet vreemd in dit stadium geen lachje maar een zucht slaan omdat ik me stoor aan m me ongeschoren laten, tempo moeten maken voor het soort afspraken dat ik haat als koorknapen het zijn de voorwaarden, om te kunnen leven das wat mn moeder zij niet alles wat je moet doen is koek en ei de deur uit, grijs en door water, headphone volume pomp tot gehoorschade en nog horen dat de regen op grond klatert ik wil me omdraaien, maar kan het niet bonter maken was ontslagen bijna eerder al om minder wegende oorzaken ik moet doorgaan terwijl ik als maar natter wordt dan pussy’s van vibrators jonge hoor maat haten En het wordt zowaar erger Deadline, nood aan de man, Loog’s versterking, klote plan, overwerken Ja ik ben er, heb ik twaalf uur langer om te bedenken hoe ik mezelf midden in de nacht nog naar huis ga kunnen brengen haal barmhartigheids hart door het slijk en fak mij dat ik me onderwerp aan dwangarbeid dus dit is nou, mijn leven als ik me inhoudt, in de vrieskou, winter in april, nou wat de deal yaw? Wil naar huis, maar mijn fiets is in gebruik plus het nachtnet ligt eruit, er begint een bui Vervelend en aan de lucht te voelen gaat het spoedig regenen. Druppels waaien in’t gezicht ook als ik mn kopje omdraai M’n shuffle draait Everybody Loves The Sunshine Ironisch… ach, wat maakt het ook uit, maar dan valt de batterij uit en dan, stortbui.

Wieks pummie pummie wieks geef hem aandacht Schud hem graag de hand alsie me ’s ochtends aanlacht Als ’s ander daags, ik schaaf zowaar Ongewassen stijf, De kaas van maat Kaas uit het vuistje, t’zal niet smakelijk ruiken maar Vandaag is mijn fuif en ik knal Straks komt het leukste nog Met de broek op de knie opzoek naar de keukenrol Pummie pummie wieks wieks pummie wieks Uw gids voor deze tracktocht, pummie suggesteve nippels Die griezel met die vieze snikkel Zie hem, stiekem krijgt die een piemeltje van dittem Het enige gespierde aan hem, maar helaas Pumaders vervagen door een dun laagje kaas Stel je niet aan, da’s van een maandje maar Ik bal mn vuist en sabbel een tarrel van mn anushaar Kom hie doe pummie Lek dich in mien heng de zak mot lehg loat mich wieksen